Erkekler ve kadınlar arasındaki korku-utanç dinamiği, Birincil Fantezi ile yakından ilişkilidir. Kadınlarda korkunun bilinçsiz duygusal tepkisi kendilerini erkek partnerleri tarafından tecavüze uğramaya ya da başka bir şekilde zarar görmeye, maddi yönden desteksiz kalmaya, duygusal bağlantının kopmasına veya terk edilmeye karşı korumasız hissettiklerinde ortaya çıkar.

Erkeklerde utanç duygusunun bilinçsiz duygusal tepkisi, emeklerinin karşılığını alamadıklarını hissettiklerinde, amaçları doğrultusunda desteksiz kaldıklarında, erkeklikleri zayıfladığında ve böylece partnerlerinin korunma, besin, refah ihtiyaçlarını ve beklentilerini yeteri kadar karşılayamadıklarını sezdiklerinde ortaya çıkar. Bu durum, kadın erkekten istediği sevgi ve desteği elde etmek için söylendiğinde ve ona meydan okuduğunda, ilişkinin çöküşüne yol açan aşağı yönlü bir sarmal oluşturabilir; erkek ayıplanma ve şikayetten kaçınmak için geri çekilir.

Brené Brown utancı “kusurlu olduğumuza ve dolayısıyla sevgi ve aidiyete layık olmadığımıza inanmanın son derece acı verici hissi ve deneyimi” olarak tanımlar. Utanç hakkında bilmemiz gereken üç şey olduğunu savunur: Hepimiz buna sahibiz, bunun hakkında konuşmaktan korkuyoruz ve bununla ilgili ne kadar az konuşursak hayatımızın kontrolünü o kadar ele geçiriyor. Ancak, kadınlar ve erkekler utancı farklı şekillerde yaşıyorlar. Kadınlar için utanç, “Her şeyi yap, mükemmel bir şekilde yap ve zorlandığını görmelerine izin verme!” diyen, ulaşılamaz beklentilerden oluşan bir ağdır. Erkekler için birincil utanç buyruğu, “Zayıf olarak algılanma!” şeklindedir. Kadınlara utancı neyin tetiklediğini sorduğunda, verdikleri ilk cevap nasıl göründükleriydi: Yıllarca süren bilinçlenme ve eleştirel farkındalığa rağmen, kadınlar hala yeterince zayıf, genç ve güzel olmamaktan dolayı utanç duymaya eğilimlidirler. Erkeklerin verdiği en yaygın cevap ise, utancın ister iş yerinde, futbol sahasında, ister yatakta, evlilikte ya da çocuklarla olsun, başarısızlık duygusu tarafından tetiklendiği yönündeydi.